De terhandstellingsplicht van online algemene voorwaarden in het Nederlandse recht is opgenomen in artikel 6:230c BW en artikel 6:234 BW. Het huidige systeem maakt onderscheid tussen dienstverrichters en niet-dienstverrichters, waarbij dienstverrichters onder een soepeler regime vallen. Deze discrepantie leidt tot juridische onduidelijkheid en praktische problemen. Artikel 6:234 BW stelt strikte eisen aan de terhandstelling van algemene voorwaarden, inclusief een opslag- en toegankelijkheidsvereiste, terwijl artikel 6:230c BW een regime hanteert waarbij de algemene voorwaarden slechts online gemakkelijk toegankelijk hoeven te zijn. Sinds recente uitspraken van het Hof van Justitie EU en de Hoge Raad, waardoor ook detail- en groothandel onder de Dienstenrichtlijn vallen, is het toepassingsbereik van artikel 6:230c BW sterk toegenomen. Hierdoor verliest artikel 6:234 BW relevantie en roept dit vragen op over de noodzaak van twee afzonderlijke regelingen. De scriptie bespreekt kritiek uit de literatuur, juridische knelpunten en doet een rechtsvergelijking met België, waar slechts één uniforme regeling geldt. Er wordt geconcludeerd dat het Nederlandse systeem onnodig complex is en dat één uniforme regeling, met een duidelijke informatieplicht voor alle gebruikers van algemene voorwaarden, wenselijk is om rechtszekerheid en praktische uitvoerbaarheid te verbeteren. De scriptie wordt afgesloten met een suggestie voor een nieuwe regeling in het Nederlands recht.

Afbeelding: Pixabay