Trump is erin geslaagd een zeer groot aantal federale rechters te benoemen. De belangrijkste daarvan zijn de drie conservatieve rechters in het Supreme Court. Dat zal in sommige gevallen gevolgen kunnen hebben voor lijnen die in de federale rechtspraak worden getrokken, vooral in zaken waarin het gaat om de vrijheid van godsdienst, wapenbezit, abortus en de mate waarin rechters mogen ingrijpen in besluitvorming van het Congres en individuele staten. Enkele recente uitspraken wijzen daar ook op. Tegelijkertijd blijkt dat in heel veel gevallen rechters vasthouden aan de bestaande rechtspraak (stare decisis). Geen rechter, ook niet de vele door Trump benoemde rechters, is bezweken onder de zware druk die Trump op hen heeft gelegd. Daarmee hebben de Amerikaanse rechters de rule of law, die Trump (bijna) tot het einde heeft genegeerd en zelfs – zie de gebeurtenissen in het Capitool – bewust heeft geschonden, laten werken zoals het moet.

[verder lezen in NAVIGATOR]

Juridisch-dogmatisch onderzoek dat analyseert wat het geldende recht is, of wat het idealiter zou moeten zijn, dreigt in de verdrukking te geraken. Er zijn diverse mogelijke oorzaken aan te wijzen voor de dreigende verschraling van het juridisch-dogmatische onderzoek, zoals de inhaalslag die lijkt te worden gemaakt op het terrein van het empirisch onderzoek. Een andere mogelijke oorzaak is echter dat degenen die juridisch-dogmatisch onderzoek uitvoeren zelf tot op heden ook weinig gedaan hebben om duidelijk te maken aan welke kwaliteitsmaatstaven hun onderzoek moet (kunnen) voldoen, welke onderzoeksmethoden worden gebruikt en wat daarbij de uitdagingen zijn gelet op het normatieve karakter van dit onderzoek. Hierover gaat deze bijdrage.

[verder lezen in NAVIGATOR]

In het kader van de bestrijding van ongewenst gedrag wordt steeds vaker gebruik gemaakt van rechtsgebiedoverstijgende maatregelen, waarbij een combinatie van middelen uit verschillende (rechts)gebieden centraal staat. Daarbij wordt uitgegaan van de complementariteit van de verschillende rechtsgebieden. De inzet van privaatrechtelijke of bestuursrechtelijke middelen sluit de inzet van strafrechtelijke middelen dus niet uit. Deze hybride rechtspleging is omvangrijk en complex, en vereist daarom een doordacht gemengd systeem. In deze bijdrage worden eerste uitgangspunten geformuleerd op materieel, procedureel en sanctieniveau die behulpzaam kunnen zijn bij de keuze welk(e) rechtsgebied(en) moet(en) worden ingezet bij de aanpak van een probleem of vraagstuk. Daarbij wordt ook aandacht besteed aan de verschillende rechtswaarborgen die in het kader van een behoorlijke procesorde moeten worden beschermd.

[verder lezen in NAVIGATOR]

Dat vroeg ik me toch echt af toen ik las dat het Tweede Kamerlid Maarten Groothuizen een initiatiefwetsontwerp heeft ingediend. Daarbij moet de zogenoemde bijzondere aanwijzingsbevoegdheid van de Minister van Justitie komen te vervallen. Het wetsontwerp maakt natuurlijk geen enkele kans om te worden aangenomen, maar je vraagt je wel af hoe iemand op het idee is gekomen om zo’n ontwerp in te dienen.

[verder lezen in NAVIGATOR]

Vormt de proef van de Rijksuniversiteit Groningen om studenten een coronasneltest aan te bieden voorafgaand aan een tentamen de opstap naar het ‘oude normaal’? Of vormt dit een voorbode van het ‘nieuwe normaal’, waarbij mensen na het vertonen van een testbewijs weer maximaal mogen deelnemen aan het maatschappelijk leven? En geldt dat straks ook voor personen die een vaccinatiebewijs kunnen overleggen?

[verder lezen in NAVIGATOR]

Twijfel doet zich gelden op vele niveaus: als bijvoorbeeld de Hoge Raad zelf niet twijfelt over de juiste uitleg van EU-regels is hij niet verplicht om antwoorden van het Hof van Justitie EU op vragen van andere rechters, die hieromtrent wel twijfelden, af te wachten of zelf vragen te stellen. Maar twijfel over de precieze betekenis van specifieke wettelijke bepalingen komt in de kroniekperiode bij de Hoge Raad minstens twee keer aan de orde. Het Hof van Justitie EU neemt tijdens de kroniekperiode over een belangrijk punt dan weer twijfel weg in het Europese consumentrecht. Geen twijfel is er ook over de voortgang van de ontwikkeling van het Europees privaatrecht. Geen twijfel is er in ieder geval over het feit dat met name advocaten er goed aan zouden doen de aanwijzingen die de Hoge Raad tot tweemaal toe formuleert over zorgnormen ter harte te nemen.

Op het eerste gezicht leek het een rustig half jaar. Maar met name in september is een aantal (beleids)kwesties in een stroomversnelling geraakt en kwam de Minister van Veiligheid en Justitie in opspraak over de betrokkenheid van de overheidsinstanties bij de foto van Volkert van der G. Op het gebied van wetgeving is het nog even stilte voor de storm (in het kader van de Modernisering Wetboek van Strafvordering), maar de Hoge Raad heeft een groot aantal belangwekkende uitspraken gedaan (al of niet in cassatie in belang der wet). Voor die rechtspraak is in deze kroniek de meeste aandacht.

Het Wetsvoorstel splitsing van de Raad van State en opheffing van de Centrale Raad van Beroep en het College van Beroep voor het bedrijfsleven en de zogenoemde ‘concurrenten-rechtspraak’ hebben het afgelopen half jaar de meeste pennen in beweging gebracht. Voor het overige was het in deze kroniekperiode betrekkelijk rustig. Op het gebied van openbaarheid van bestuur is vooral het een en ander te doen geweest over het wetsvoorstel waarbij de dwangsom bij WOB-zaken uit de wet wordt gehaald. Het voorstel blijkt op verrassend veel weerstand te stuiten. Verder blijven onrechtmatig verkregen bewijs en de bestuurlijke boete belangrijke thema’s en is een aantal interessante uitspraken over het vertrouwensbeginsel gewezen.

Dit jaar is voor het eerst sinds 2012 de voorjaarskroniek (civiele) rechtspleging weer verschenen. Daarin heeft Carla Klaassen aandacht besteed aan belangrijke actuele ontwikkelingen en thema’s op het gebied van de civiele rechtspleging. De onderhavige kroniek concentreert zich daarom als vanouds op de belangrijkste ontwikkelingen in de jurisprudentie van met name de Hoge Raad op het terrein van het burgerlijk procesrecht. Het beeld in de jurisprudentie is grotendeels ook als vanouds: geen revolutionaire ontwikkelingen, maar voldoende uitspraken die de moeite van het signaleren waard zijn. Als echter de rechtspraak naar aanleiding van de pilotreglementen bij de Gerechtshoven Amsterdam en ’s-Hertogenbosch een voorbode is van wat ons te wachten staat na de invoering van KEI, zal er de komende jaren voldoende stof zijn voor deze kroniek.

Komt de Hoge Raad uit zijn ivoren toren? Het gebeurt maar zelden dat de Hoge Raad terugkomt op zijn eerdere rechtspraak. Het is dan ook opvallend als de Hoge Raad in een arrest expliciteert dat het betreffende arrest niet afwijkt van een eerdere beslissing. Vervolgens is het dan weer merkwaardig wanneer de uitleg van de Hoge Raad in de rechtsliteratuur op dat punt dan niet wordt geloofd en verdedigd wordt dat de Hoge Raad ondanks diens eigen zeggen wél is afgeweken van eerder ingeslagen paden. Wat is hier aan de hand? In de kroniekperiode dient zich een aantal van dit soort gevallen aan, waarvan het Berzona-arrest van 11 juli jl. op dat punt het meest opvalt.

In deze kroniek komt de (gestelde) daadkracht van het Ministerie van Veiligheid en Justitie veelvuldig aan de orde. Of het nu bijvoorbeeld gaat om het tegengaan van het uitreizen van Jihadgangers, het tegengaan van faillissementsfraude, of om langer toezicht op ex-gedetineerden, de minister en de staatssecretaris zijn van alle markten thuis. Dit komt terug in het aangekondigde beleid, lopende wetgeving en wetgeving die onlangs in werking is getreden. De misdaad moet en zal waar mogelijk worden bestreden en dan ook nog effectief, als het even kan. Toch toonde het kabinet ook terughoudendheid, bijvoorbeeld waar het ging om het mogelijkerwijs strafbaar stellen van belediging van geloof of geloofsbeleving. En dan zijn er ook nog de conceptwetsvoorstellen om de Grondwet aan te vullen met onder meer het recht op een eerlijk proces. De Hoge Raad heeft op zijn beurt richtinggevende arresten gewezen aangaande het systeem van het oproepen van getuigen op verzoek van de verdediging en het (eenvoudiger) ten laste leggen van grootschalig bezit van kinderporno. Er is dus vooral weer meer strafrecht, maar toch soms ook minder (minder, minder).

Eindelijk is bekend hoe het kabinet invulling wil geven aan de aangekondigde splitsing van de Raad van State en de samenvoeging van de drie hoogste bestuursrechters. Meerdere ontwikkelingen op het gebied van de openbaarheid zijn het vermelden waard. Zo biedt de bestuursrechtspraak steeds meer handvatten om de problematiek van de verbeurde dwangsommen aan veelschrijvers enigszins te beperken, maar er liggen ook voorstellen die tot een meer actief openbaarheidsbeleid nopen. De toepassing van het relativiteitsvereiste heeft tot verduidelijkende en richtinggevende uitspraken geleid. En hoewel de bestuursrechter in toenemende mate is gericht op een spoedige en finale beslechting van het materiële geschil, wordt nog altijd veel geprocedeerd over formele aspecten. Bezwaar- en beroepstermijnen zijn in deze een rijke bron. Maar ook aloude vragen als wie of wat als belanghebbende kan worden aangemerkt en wat een bestuursorgaan of een besluit is kwamen aan de orde. En dan werd er natuurlijk gehandhaafd.

Het burgerlijk procesrecht was het afgelopen jaar een rustig bezit. Die constatering staat evenwel in schril contrast met wat ons te wachten staat. Aangezien de voorjaarskroniek Rechtspleging is vervallen, wordt dat onderwerp in deze kroniek meegenomen. Daarnaast worden vanzelfsprekend de ontwikkelingen in rechtspraak en literatuur aangestipt ‘die u niet gemist mag hebben’.

Na het Srebrenica arrest van 6 september jl., waarin de Hoge Raad in niet mis te verstane bewoordingen de Staat aansprakelijk houdt wegens onrechtmatige daad jegens de eisende partijen in deze zaak, lijken de overige ontwikkelingen in het aansprakelijkheidsrecht slechts klein bier. Met die kanttekening passeren toch nog vele vermeldenswaardige ontwikkelingen in met name rechtspraak en literatuur.

In deze kroniek wordt ruim aandacht besteed aan actuele ontwikkelingen en debatten binnen de strafrechtspraak, aan recent ingediende belangrijke (concept)wetsvoorstellen, aan de levenslange gevangenisstraf en arresten van de Hoge Raad waarin materieelrechtelijke knopen zijn doorgehakt, aan een ministeriële brief over de toekomst van het strafrecht en aan de stand van zaken in de rechtspraak over het coffeeshopbeleid en de Terugkeerrichtlijn en zijn gevolgen voor de straftoemeting. De bestreken periode loopt van april tot en met augustus 2013, met een kleine achterwaartse overschrijding (de besproken arresten van de Hoge Raad dateren van 12 maart 2013).

Barkhuysen en Den Ouden merkten in de kroniek van dit voorjaar op dat het bestuursrecht roerige tijden meemaakt. Dat kan van deze kroniekperiode niet worden gezegd. Er is echter wel het nodige gebeurd. Nieuwe wetgeving is in werking getreden en er is weer de nodige rechtspraak verschenen die aandacht behoeft. Het debat over de vernieuwing van de organisatie van de bestuursrechtspraak heeft zich dit voorjaar en in de zomer voortgezet. En zo is er nog meer dat in deze kroniek aan de orde komt.

De belangrijkste ontwikkelingen van het afgelopen jaar zijn gelegen in de meer algemene ontwikkelingen op rechtsplegingsniveau. Normaliter worden die behandeld in de voorjaarskroniek Rechtspleging. Aangezien die dit jaar niet is verschenen, wordt daar in deze kroniek kort bij stilgestaan. Op het vlak van de jurisprudentie is het beeld als vanouds. Aardverschuivingen hebben niet plaatsgevonden, maar er zijn weer genoeg uitspraken die de moeite waard zijn. De kroniek beperkt zich tot die uitspraken die van belang zijn om het overzicht te behouden.