Wat betreft de toepasselijkheid van de mensenrechtenverdragen, zijn volgens de AG de feitelijke mogelijkheden van de Staat om de situatie van de IS-uitreizigers te beïnvloeden, onvoldoende om aan te nemen dat aan het vereiste van rechtsmacht is voldaan. Het hof heeft daarom volgens de AG terecht geoordeeld dat de mensenrechtenverdragen niet rechtstreeks van toepassing zijn.

Een belangrijke aantekening bij deze conclusie is dat zij vooral berust op de wijze waarop eiseressen hun vorderingen hebben vormgegeven en onderbouwd. Volgens de AG bestaan er véle aanknopingspunten voor een opvatting volgens welke de vraag of het bevorderen van repatriëring voor de Staat plicht is, per geval behoort te worden beoordeeld. Vooral voor de repatriëring van de kinderen pleit veel. De foute keuzes van hun ouders kunnen aan deze kinderen niet worden tegengeworpen. Ook voor sommige van de moeders kan gelden dat hun weinig valt te verwijten, bijvoorbeeld omdat zij als jongvolwassenen niet werkelijk de keuze hadden om te weigeren hun man of partner op diens reis naar het kalifaat van IS te vergezellen. Eiseressen hebben er echter voor gekozen om in dit geding niet de individuele gevallen van hen en hun kinderen centraal te stellen; in plaats daarvan hebben zij zich op het standpunt gesteld dat de Staat hen als groep behoort te repatriëren. Ook strekken hun vorderingen uitsluitend tot het repatriëren van de vrouwen en de kinderen tezamen, en uitdrukkelijk niet tot het repatriëren
van de kinderen alleen. Daarmee staat in dit geding alleen de rechtmatigheid van het door de Staat gevoerde repatriëringsbeleid ter beoordeling, dus in algemene zin, los van de toepassing van dat beleid op individuele gevallen. Mede gelet op de beleids- en beoordelingsruimte die op het terrein van buitenlands beleid aan de overheid toekomt, kan niet worden gezegd dat het beleid van de Staat jegens eiseressen onrechtmatig is.

Lees de gehele conclusie hier: conclusie

Een samenvatting van de conclusie staat hier: samenvatting