Lessen uit Duitsland
In het Sociaal Akkoord dat afgelopen april werd gesloten tussen het kabinet en de sociale partners is onder andere een herziening van het ontslagrecht voorzien. Enkele aspecten van de voorgenomen hervormingen vertonen grote gelijkenis met het systeem zoals dat nu al in Duitsland bestaat. Daar bestaat veel kritiek op het stelsel omdat zowel werkgever als werknemer langdurig in het ongewisse kunnen zijn of er nu wel of niet rechtsgeldig een einde aan de arbeidsovereenkomst is gekomen.

In de bijstandswetgeving lijkt het recht op sociale zekerheid en daarmee het rechtenperspectief tegenwoordig veel minder op de voorgrond te staan dan wat men wel het symbolische karakter van het recht op bijstand heeft genoemd: een recht gecodificeerd om plichten te kunnen opleggen aan de uitkeringsgerechtigde. Zo wordt de in de Wet Werk en Bijstand geboden mogelijkheid om bijstandsgerechtigden te verplichten arbeid met behoud van uitkering te verrichten, op grote schaal toegepast en is deze mogelijkheid onlangs verder uitgebreid door de invoering van de tegenprestatie naar vermogen. Het doel is de instroom in de WWB te beperken en een snelle uitstroom te bevorderen. In deze bijdrage wordt ingegaan op de vraag hoe de huidige sturingsmethode uit de uitvoeringspraktijk van de WWB zich verhoudt met het rechtskarakter van de WWB.

Binnen de ILO is het stakingsrecht altijd ongeschreven ingelezen in het recht op vakbondsvrijheid en op onderhandelen, ook al wordt het niet uitdrukkelijk toegekend in de ILO Conventies. Werkgevers hebben zich altijd tegen deze interpretatie gekeerd maar zich tot voor kort neergelegd bij de meerderheidsopvatting binnen de ILO. Aan die houding is een einde gekomen en het debat voltrekt zich inmiddels op hoge toon. En niet alleen binnen de ILO, ook in EU-verband is het stakingsrecht voorwerp van strijd tussen werkgeversen werknemersorganisaties. De waarden die ten grondslag liggen aan de rechten die vakorganisaties in de loop der tijd hebben opgebouwd, blijken niet altijd goed te rijmen met die van de vrije economische markt.