Indien na een medische misser een patiënt komt te overlijden, kan een arts strafrechtelijk aansprakelijk worden gesteld op grond van zijn eindverantwoordelijkheid voor het medisch beleid. Door de oprichting van het Expertisecentrum Medische Zaken in 2001 gebeurt dit, ten opzichte van het verleden, steeds vaker. In geval een medisch specialist in een zorgomgeving -zoals een ziekenhuis- werkt, kan de vraag rijzen of ‘de schuld’ bij de individuele zorgverlener ligt dan wel of zijn handelen (ook) beïnvloed wordt door zijn werkomgeving. Slechts éénmaal (in 1987) is een ziekenhuis veroordeeld voor het delict dood door schuld. In deze scriptie komt de volgende vraag aan de orde: ‘Waarom wordt de stap in de strafrechtelijke vervolging van de arts naar het ziekenhuis als rechtspersoon zelden of niet gemaakt bij medisch falen, wanneer het ziekenhuis nalatig is geweest in het creëren van een verantwoorde zorgomgeving?’. Diverse ontwikkelingen maken deze vraag in toenemende mate belangrijk, zoals de invoering van de gereguleerde marktwerking in de gezondheidszorg. Het verlenen van zorg is een economische activiteit geworden en de kwaliteit van de zorg is onder druk komen te staan. Niet redelijk is om in situaties waar structurele misstanden zich hebben voorgedaan, een incident (enkel) aan een medisch specialist toe te schrijven. Drie redenen die mogelijk het afzijdige vervolgingsbeleid van het Openbaar Ministerie kunnen expliceren, zijn juridisch noch praktisch onoverkomelijk, terwijl van bestraffing juist een preventief en effectief effect kan worden verwacht. Het is tijd en noodzaak dat het ziekenhuis als rechtspersoon alerter strafrechtelijk vervolgd wordt.


Bron afbeelding: quality4care