Het civielrechtelijke stadionverbod is uitgegroeid tot hét instrument om voetbalsupporters te straffen én weren uit voetbalstadions. Jaarlijks ontvangen honderden supporters een stadionverbod en een boete van de KNVB. Teneinde een stadionverbod aan te vechten kunnen zij zich wenden tot de Commissie Stadionverboden. Deze commissie is verantwoordelijk voor de behandeling van de beroepsprocedure.

In het afgelopen decennium is deze beroepsprocedure nagenoeg onveranderd gebleven. De procedure vindt volledig schriftelijk plaats en er is weinig transparantie over de manier waarop een eindbeslissing tot stand komt. Het is zeer de vraag of dit wenselijk is. De manier waarop een procedure wordt vormgegeven heeft namelijk invloed op de perceptie en de acceptatiegraad van partijen.

In zijn scriptie heeft Just van den ­Brekel onderzocht hoe de stadion­verbodenprocedure door voetbal­supporters wordt ervaren. Dit heeft hij gedaan aan de hand van de procedurele rechtvaardigheidstheorie. Daarbij heeft hij zich gebaseerd op zowel literatuur als een empirisch gedeelte. Hiertoe is een enquête uitgezet onder supporters die de stadionverbodenprocedure hebben doorlopen. In deze enquête zijn bepalende kenmerken van de procedurele rechtvaardigheidstheorie getoetst.

Uit de enquête is naar voren gekomen dat supporters de stadionverbodenprocedure als erg procedureel onrechtvaardig ervaren. Supporters hebben het gevoel dat ze totaal niet serieus worden genomen, niet eerlijk worden behandeld en dat ze geen invloed hebben op de uitkomst en het verloop van de procedure. Deze resultaten komen overeen met wat er op papier bekend is over de stadionverbodenprocedure. Het ontbreken van een mondelinge zitting en de anonimiteit van de Commissie Stadionverboden maakt dat de procedure als niet procedureel rechtvaardig wordt ervaren.

Afbeelding: Pixabay