Smaak is een complex en wezenlijk fenomeen in het lichaam. Waar het vroeger een meer informatieve functie had voor de aard van het voedsel, is het inmiddels uitgegroeid tot een (meer) esthetische ervaring. Naar aanleiding van het arrest Lancome/Kecofa, waarin auteursrecht op geur mogelijk werd geacht, is de vraag opgeworpen of auteursrecht op smaak eveneens mogelijk is. Deze elementaire vraag werd in mei van dit jaar door het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden voorgelegd aan het Hof van Justitie. De tot nog toe gewezen nationale en internationale rechtspraak zorgt voor gerede twijfel en rechtsonzekerheid omtrent deze kwestie. Melvin van Tiel waagt een poging om deze rechtsonzekerheid te doorbreken en onderzoekt in deze scriptie of smaak vatbaar is voor juridische bescherming. Daarbij richt de schrijver zich in eerste instantie op het auteursrecht. De auteur komt tot de vaststelling dat het huidige auteursrecht niet geschikt is voor de bescherming van smaak. Door marktonderzoek wordt vervolgens geconstateerd dat er vanuit de voedingsmiddelen-industrie behoefte is aan smaakbescherming en dat bestaande wetgeving omtrent geheimhouding geen soelaas biedt in geval van reverse engineering. De schrijver richt zich daarom op rechtsmiddelen die in dit verband nog niet eerder in de literatuur zijn onderzocht: slaafse nabootsing en naburige rechten. De schrijver concludeert dat deze rechtsmiddelen een nuttig vangnet kunnen blijken voor de toekomstige bescherming van smaak.

Bron afbeelding: Einte Visser