In de huidige participatiesamenleving krijgen burgers steeds vaker de mogelijkheid om (mede)verantwoordelijkheid te dragen voor publieke taken. Een van de nieuwe publieke financieringsvormen waarbij dit speelt, is het wijkbudget. Bij het wijkbudget krijgen burgers zeggenschap over de besteding van een deel van het gemeentelijk budget om de leefbaarheid van de wijk te vergroten. Vanuit maatschappelijk perspectief is dit een waardevolle aanvulling op de participatiesamenleving, maar vanuit juridisch perspectief zijn er vragen en zorgen geformuleerd. Zo vallen de budgetverlenende burgers niet altijd te typeren als een bestuursorgaan. Dit heeft gevolgen voor de toepassing van publiekrechtelijke normen, en in het bijzonder voor de te bewandelen rechtsgang.

In deze scriptie heeft Demy Jongkind onderzocht hoe het wijkbudget feitelijk en juridisch is ingericht, waarbij de nadruk is gelegd op het bestuursorgaanbegrip en het daarbij behorende rechtsbeschermingsvraagstuk. Met behulp van een convenience sample zijn 50 gemeenten geanalyseerd, waarvan vervolgens drie gemeenten door middel van interviews als casus nader zijn uitgewerkt. Na deze analyse is duidelijk geworden dat de toepassing van publiekrechtelijke normen – waarvan het rechtsbeschermingsvraagstuk een essentieel onderdeel is – afhankelijk is van de gekozen constructie voor het wijkbudget, die per gemeente zeer uiteenloopt. Het blijkt dat in 20% van de onderzochte gemeenten door de gekozen privaatrechtelijke constructie de weg naar de bestuursrechter is afgesloten. Uit de case studies komt bovendien naar voren dat deze constructies in de praktijk niet beter werken dan de publiekrechtelijke constructies. Daarom wordt in deze scriptie een beroep op de bestuursrechter gedaan om de rechtsmacht in geschillen over de verdeling van wijkbudgetten weer naar zich toe te trekken door het b-bestuursorgaanbegrip een bredere invulling te geven.

Bron afbeelding: Pixabay