Deze scriptie behandelt de vraag of rechtsdwaling grond moet kunnen zijn voor herziening. Aangetoond wordt dat rechtsdwaling een diffuus begrip is, dat in de wetsgeschiedenis, jurisprudentie en literatuur een steeds andere betekenis krijgt toegewezen. Uit de wetsgeschiedenis blijkt dat de argumentatie op grond waarvan de ‘rechtsdwaling’ van herziening is uitgesloten uit drie hoofdargumenten bestaat. Zo zou herziening wegens rechtsdwaling leiden tot rechtsonzekerheid, afbreuk doen aan het gezag van de rechter, en herziening tot een ongelimiteerde cassatie maken. Betoogd wordt, onder andere na een toetsing aan de ratio van de herziening, dat deze argumenten niet onweerlegbaar zijn. Uit een onderzoek naar de herzieningsjurisprudentie blijkt dat er  verschillende categorieën van dwalingen ten aanzien van het recht kunnen worden onderscheiden. Er worden twee groepen van categorieën van rechtsdwalingen gemaakt, de ‘evidente rechtsdwalingen’ en ‘posterieur gewijzigde rechtsopvattingen’, die voor herziening in aanmerking zouden moeten komen. In deze gevallen is het volgens de auteur lastig vol te houden dat het rechtsherstel voor de veroordeelde moet wijken voor de eerder weinig overtuigend gebleken argumenten. Tot slot wordt voorgesteld om de herziening wegens rechtsdwaling niet via de band van het novum te laten lopen, maar een aparte herzieningsgrond in te richten.