Gemeenten bieden dakloze mensen zonder psychiatrische problemen of verslaving opvang in de vorm van een algemene voorziening, maar dit is niet of nauwelijks juridisch afdwingbaar. Dakloze mensen zonder psychische problemen of verslavingsproblematiek worden in feite geacht zichzelf te redden, al dan niet met behulp van het eigen netwerk of aanvullende particuliere initiatieven. De verwachtingen die de overheid heeft van de dakloze burger en zijn netwerk zijn niet reëel. De staat zou objectieve criteria moeten invoeren aan de hand waarvan kan worden bepaald of er sprake is van individuele nood die opvang rechtvaardigt. Het uitsluiten van de toegang tot opvang op basis van het eigen-kracht-criterium kan leiden tot maatschappelijke teloorgang. Om die reden dient het criterium niet restrictief te worden uitgelegd.

Lees het hele artikel in Navigator.

In een tijd waarin de legitimiteit van de rechtsstaat en de rechtspraak onder druk staan en meer nadruk komt te liggen op de wijze waarop burgers de rechtszaak waarbij zij partij zijn ervaren, is er veel aan gelegen om de waarden die de rechtsorde beoogt te beschermen betekenisvol toe te passen in het individuele geval. Men zou dus denken dat morele dilemma’s en tragische beslissingen in recht en rechtspraak een breed bestudeerd en besproken verschijnsel zijn, maar dat is geenszins het geval. Dit artikel geeft daartoe een aanzet en pleit voor tragiek-responsieve rechtspraak: dat soms wordt erkend dat een geschil niet bevredigend is op te lossen via het juridische denken, maar ook dat tragische zaken inherent onderdeel zijn van alledaagse rechtspraak. Deze erkenning kan gezien worden als eerbetoon aan het brede scala aan waarden dat in een rechtsorde besloten ligt en als een bijdrage aan een meer respectvolle manier van omgaan met de verliezende partij.

Lees het hele artikel in Navigator.

In een democratische rechtsstaat zijn politieke gedachten altijd vrij. Politieke uitspraken zijn vrij, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet. Politieke daden zijn echter nooit vrij, maar altijd gebonden aan het recht, welke gedachte zij ook dienen en welke wens zij ook beogen te vervullen. Democratisch gekozen leiders die zich boven de constitutionele orde stellen waaraan zij hun gezag ontlenen, met als doel de staat zijn macht te ontnemen, plegen een staatsgreep. Het argument dat zij een ‘democratisch mandaat’ uitvoeren, dat voor iedereen kenbaar in hun verkiezingsprogramma stond toen zij gekozen werden, maakt dat niet anders.

Lees het hele artikel in Navigator.