In deze bijdrage beschrijven de auteurs welke gevolgen verduurzaming heeft en kan gaan hebben op de praktijk van banken. Een belangrijk aspect daarbij is de snelheid van de ontwikkelingen in duurzaamheidskwesties. Wat nog maar een paar jaar geleden acceptabel was, is dat vandaag de dag wellicht niet meer. En wat op dit moment acceptabel is, kan over een aantal jaar zo maar als onacceptabel worden gezien. Kan een bank dan op grond van voortschrijdend inzicht ten aanzien van duurzaamheid (lang)lopende kredieten opzeggen, of zelfs de gehele bancaire relatie met een klant of klantgroepen beëindigen? Hoe dienen banken dan om te gaan met claims van klanten en derden waarmee ze geconfronteerd zullen worden? Welke gevolgen dient een bank te verbinden aan het feit dat activa die als dekking voor verstrekte kredieten dienen, als gevolg van de ontwikkelingen minder (dekkings)waarde hebben, of helemaal geen waarde meer hebben? En hoe dienen banken om te gaan met de enorme financiële gevolgen van deze ontwikkelingen? Aldus geven de auteurs een schets van de uitdagingen en dilemma’s waar (juristen bij) banken zich al dagelijks voor gesteld zien.

[verder lezen in NAVIGATOR]

Goede wetgeving is cruciaal voor het halen van de klimaat- en energiedoelstellingen. De huidige en voorgenomen wetgeving schiet te kort, onder meer omdat het aan samenhang, onderlinge afstemming en prioritering ontbreekt. In dit essay worden de principes verkend, die bij klimaat- en energiewetgeving in acht moeten worden genomen. Wetgeving die op dergelijke principes rust, bevordert de realisatie van transitieprojecten en vergroot de kans op de realisatie van de klimaat- en energiedoelstellingen.

[verder lezen in NAVIGATOR]

De aanbevelingen van de Evaluatiecommissie roofkunst houden na twintig jaar een ingrijpende wijziging van het beleid in waarvan de noodzaak en rechtvaardiging discutabel zijn. Door consequent uit te gaan van het perspectief van het slachtoffer kiest de Evaluatiecommissie bewust voor een eenzijdige benadering. In feite valt er, als de aanbevelingen van de evaluatiecommissie worden opgevolgd, na vaststelling van eigendom en onvrijwilligheid niet veel meer af te wegen en kan van bescherming van een belang van de verweerder geen sprake meer zijn. De beoordelingsvrijheid van de Restitutiecommissie wordt geheel aan banden gelegd met het voorstel vrijwel alle omstandigheden die zijn vermeld in het reglement van de Restitutiecommissie te schrappen en een nieuw beoordelingskader met een dwingende volgorde en dwingende keuzes te ontwerpen. Als de verzoekers louter (nabestaanden van) slachtoffers zouden zijn van nazigeweld, is deze keuze te verklaren en te billijken, maar in werkelijkheid ligt het zo eenvoudig niet.

[verder lezen in NAVIGATOR]

Op basis van de in het Zes-stappen-arrest geformuleerde stappen dient de rechter te oordelen of bewezen kan worden geacht dat de verdachte schuldig is aan witwassen. Het is zaak, voor zowel het Openbaar Ministerie als voor de verdediging, deze stappen niet te gemakkelijk en overhaast te nemen. Het is aan het Openbaar Ministerie om eerst een vermoeden van witwassen zonder gronddelict te onderbouwen met voldoende, overtuigend bewijs. En aan de verdediging om goed in de gaten te houden of het Openbaar Ministerie inderdaad voldoende feiten en omstandigheden aandraagt om aan te tonen dat zonder meer sprake is van een vermoeden van witwassen. Zolang er geen voldoende en overtuigend bewijs is voor een vermoeden van witwassen, kan het feit dat een verdachte zich op zijn zwijgrecht beroept niet tegen hem worden gebruikt. Als dat wel het geval is, is het voor de verdachte niet altijd verstandig om te zwijgen.

[verder lezen in NAVIGATOR]

In de recente veroordeling van Jos B. is de rol van het grootschalig DNA-verwantschapsonderzoek onderbelicht gebleven. Maar er zijn kanttekeningen te plaatsen bij de manier waarop de veroordeelde in het vizier kwam nadat het DNA-verwantschapsonderzoek in de zaak Nicky Verstappen was gestart. Een evaluatie van deze gang van zaken is op zijn plaats.

[verder lezen in NAVIGATOR]