Het strafrechtelijke principe van fair labelling houdt in dat delicten een accurate kwalificatie horen te krijgen, om zo een eerlijk beeld van het strafbare gedrag in kwestie te geven. De laatste jaren is de term ecocide in zwang geraakt met een bijbehorende roep om internationale dan wel nationale strafbaarstelling van dit delict. In dit artikel wordt besproken of ecocide een fair label voor zo’n nieuw delict in het Nederlands strafrecht zou kunnen zijn. Of ecocide een fair label is, blijkt onder andere af te hangen van de redactie van de strafbaarstelling. Die redactie zal allesbehalve gemakkelijk zijn; de wetgever zal op allerlei vragen stuiten die zich niet zomaar laten beantwoorden.

[verder lezen in NAVIGATOR]

Internationale klimaatafspraken gelden momenteel niet voor het Caribische deel van Koninkrijk. De emissies die daar plaatsvinden worden niet meegerekend voor de klimaatdoelstellingen van het Koninkrijk. Vervuilende activiteiten kunnen daar dus eventueel worden doorgezet. De gevolgen van klimaatverandering voor de Caribische eilanden zijn groot en kunnen niet los worden gezien van de kwetsbare sociaaleconomische context van deze eilanden. Ook hebben de Nederlandse Caribische eilanden, die zwaarder dan Europees Nederland worden getroffen door extreme weersomstandigheden (veroorzaakt door klimaatverandering), geen toegang tot internationale financiering voor klimaatadaptatie en mitigatie.

[verder lezen in NAVIGATOR]

Het is duidelijk dat zich in de strafrechtspleging de laatste jaren een manifest begrip heeft ontwikkeld voor de ‘achterdeurproblematiek’ van coffeeshops. Dit uit zich in een afdoening middels toepassing van artikel 9a Sr, een schuldigverklaring zonder strafoplegging, bij vervolgingen voor het buiten de coffeeshop aanhouden van grote hoeveelheden cannabis. Gezien de daarvoor gehanteerde argumentatie, valt dan ook in redelijkheid niet langer vol te houden dat het maatschappelijk verantwoord is om aan de ene kant tegen coffeeshopexploitanten te zeggen ‘wij begrijpen dat voor een verantwoorde exploitatie van je coffeeshop een externe handelsvoorraad noodzakelijk is’, maar daarbij tegelijkertijd aan te geven ‘het gevolg daarvan is wel dat de daarmee gegenereerde winst vervolgens weer zal worden afgepakt als wederrechtelijk verkregen voordeel’.

[verder lezen in NAVIGATOR]

Het Internationaal Verdrag inzake de Rechten van het Kind (IVRK) verplicht staten om het belang van het kind af te wegen en voorop te stellen. Dit artikel onderzoekt wat de positie van kinderen is wanneer de geslachtsregistratie van de ouders wijzigt. De regering stelt bij het aanhangige wetsvoorstel tot wijziging van de Transgenderwet (Kamerstukken 35825) dat er geen plaats is voor het wegen van het belang van het kind. Die benadering staat haaks op het IVRK en de familierechtelijke jurisprudentie. De wetgever en de rechterlijke macht zullen in deze situaties een duidelijker toets moeten verrichten en verantwoording moeten geven van het belang van het kind. Daarvoor staan verschillende opties ter overweging open.

[verder lezen in NAVIGATOR]

De Nederlandse staat moet het recht op identiteit van geadopteerden waarborgen. Het vergoeden van schade, uitvoeren van uitspraken van de rechtelijke macht en afzien van interlandelijke adoptie zal veel leed beperken.

[verder lezen in NAVIGATOR]

Het civiele recht houdt uitdrukkelijk rekening met de mogelijkheid van een op zichzelf geldige overdracht van een beslagen goed. Een dergelijke beschikking kan alleen niet tegen de beslaglegger worden ingeroepen. Nu kan het natuurlijk wel zo zijn dat hetgeen privaatrechtelijk mogelijk is, strafrechtelijk niet is toegestaan. Bij registergoederen zou de consequentie daarvan echter zijn dat de facto overdracht ook niet eens meer mogelijk zal zijn, aangezien de notaris zijn medewerking aan het transport zal moeten weigeren. Vanuit systematisch oogpunt vinden auteurs dit moeilijk te verkroppen, omdat daarmee de blokkerende werking van beslag praktisch absoluut wordt. Dat is nu juist niet wat de Hoge Raad in civiele zaken heeft geoordeeld.

Lees het hele artikel in Navigator.

 

Nederland staat, net als de rest van de wereld, in de komende decennia voor de grote opgave onze op fossiele brandstoffen gebaseerde samenleving en economie om te vormen tot een stelsel waarin de uitstoot van CO₂ is geminimaliseerd. In ons land bestaat het voornemen die transitie mede uit te voeren door afspraken te maken tussen het bedrijfsleven en maatschappelijke organisaties. De vraag is echter of dergelijke afspraken mededingingsrechtelijk door de beugel kunnen. Dit artikel beziet de doelstellingen van het mondiale en Nederlandse klimaatbeleid, de instrumenten die gebruikt kunnen worden om dat beleid effectief ten uitvoer te brengen en de vraag of afspraken met het bedrijfsleven naar huidig recht als een geoorloofd instrument te beschouwen zijn. Als het antwoord op die vraag ontkennend luidt of met onzekerheden omgeven is, verkennen wij de mogelijkheden van een stelsel om toch tot rechtens geoorloofde afspraken te komen. Daartoe zullen voorstellen worden geformuleerd.

Lees het hele artikel in Navigator.

 

De tipgeverszaak heeft in Nederland tot discussie geleid over de vraag of de Nederlandse Staat tipgevers zou moeten betalen voor informatie. Het beleid dat daarover bestaat, dateert uit de vorige eeuw en is bovendien zeer summier geformuleerd. In de discussie over de Nederlandse tipgeversregeling, kunnen twee aspecten worden onderkend, namelijk 1. óf de Nederlandse Staat voor informatie van tipgevers zou moeten betalen en 2. óf, en zo ja hoe, dat in de wet moet worden verankerd. De vraag naar de wenselijkheid van het gebruik van en betaling voor (al dan niet gestolen) tipgeversinformatie is overwegend moreel van aard maar áls die vraag bevestigend wordt beantwoord dan verdient het de voorkeur daarvoor een wettelijke grondslag te scheppen en het gevoerde beleid uitvoeriger vast te leggen. Anders dan in Nederland, bestaat in de Verenigde Staten al een wettelijk geregelde mogelijkheid om fiscale tipgevers (‘whistleblowers’) te belonen, die in dit artikel onder de loep wordt genomen.

Lees het hele artikel in Navigator.

 

Op 4 augustus 2016 honoreerde het Hof ’s-Hertogenbosch een bewijsuitsluitingsverweer van de verdediging en sprak een verdachte vrij van hennepteelt, diefstal van stroom en uitkeringsfraude. De verdediging richtte zijn pijlen voornamelijk op de door de politie en de Belastingdienst gekozen vorm van samenwerking bij de ontmanteling van een hennepkwekerij. Het hof was met de verdediging van mening dat de belastingambtenaren de woning van verdachte niet hadden mogen betreden en ter plaatse geen onderzoek hadden mogen instellen. Deze zaak leert dat aan de samenwerking tussen de politie en de Belastingdienst bij de aanpak van hennepteelt afbreukrisico’s kleven. Het oordeel van het hof verdient aandacht van de handhavers, die in hun strijd tegen de hennepteelt soms belangrijke rechtsregels uit het oog dreigen te verliezen.

Lees het hele artikel in Navigator.