Kinderen van vijf standrechtelijk geëxecuteerde mannen hebben de Nederlandse Staat aangesproken en schadevergoeding geëist. De Staat heeft zich beroepen op verjaring, omdat het aan hem verweten gedrag te lang geleden heeft plaatsgevonden. Het hof heeft dat beroep op verjaring afgewezen. Het hof is van oordeel dat vooral de buitengewone ernst en de grote mate van verwijtbaarheid van het gebruikte geweld aan het beroep op verjaring in de weg staan. Er spelen na zo lange tijd weliswaar bewijsproblemen, maar daar hebben in de eerste plaats de eisers – op wie de bewijslast rust – last van. Bovendien zijn die bewijsproblemen in belangrijke mate aan de Staat zelf te wijten. De Staat heeft destijds nagelaten te registreren, wie wanneer werd doodgeschoten of mishandeld en ook niet spoedig daarna alles in het werk gesteld om een en ander zo goed mogelijk te documenteren. Het hof acht voldoende aannemelijk dat de eisers gezien hun maatschappelijke positie lange tijd niet in staat waren de Nederlandse Staat aan te spreken. Toen de obstakels daarvoor eenmaal verdwenen waren, hebben zij de Staat wel binnen een redelijke termijn aansprakelijk gesteld, aldus het hof.

Deze zaak gaat eerst nog terug naar de rechtbank, die zal moeten beslissen of de eisers in deze zaak inderdaad een kind zijn van in 1947 geëxecuteerde mannen. Mocht dat het geval zijn, dan kunnen zij aanspraak maken op een vergoeding van kosten van levensonderhoud. Het hof is het eens met de rechtbank dat naar het destijds geldende recht kinderen van dodelijke slachtoffers daarnaast geen recht hebben op smartengeld.

In de andere zaak heeft het hof bewezen geacht dat een Indonesische man, nadat hij door Nederlandse militairen gevangen was genomen, is gemarteld doordat hij op zijn hoofd is geslagen met een stok en doordat een brandende sigaret op zijn hoofd is uitgedrukt. Ook in dit geval kan de Staat geen beroep op verjaring doen. Het hof kent hem, net als de rechtbank, € 5000 aan smartengeld toe.