Geïnspireerd door het Unierecht is in het Nederlands bestuursrecht steeds meer aandacht gekomen voor het opleggen van verplichtingen bij het verdelen van schaarse publieke rechten in het kader van transparantie en een gelijke behandeling. Met het oog op de zaken Speelautomatenhal Vlaardingen (2016) en Appingedam (2018) wordt in deze scriptie van Esmée Nanninga onderzocht welke invloed het Unierecht heeft op de werking van het transparantiebeginsel en het beginsel van gelijke behandeling bij de verdeling van Nederlandse schaarse publieke rechten, in het bijzonder bij subsidieverstrekking, al dan niet binnen de werkingssfeer van het Unierecht.

Met Speelautomatenhal Vlaardingen is het bestaan van een rechtsnorm bevestigd die ertoe strekt dat bij de verdeling van schaarse vergunningen door het bestuur op enigerlei wijze aan (potentiële) gegadigden ruimte wordt geboden om naar de beschikbare vergunning(en) mee te dingen. Deze norm is niet beperkt gebleven tot schaarse vergunningen, maar geldt inmiddels ook voor schaarse subsidies. Hoewel deze norm overeenkomsten vertoont met de Unierechtelijke beginselen van transparantie en gelijkheid, kan eerder worden gesproken van het ontwikkelen van een duidelijk verdelingskader met meer oog voor economische belangen van ondernemers dan van een nationaal transparantiebeginsel. De betekenis van deze nationale norm zal echter moeten worden afgewacht, omdat het Hof van Justitie van de Europese Unie in Appingedam een deel van de Dienstenrichtlijn, waarin de Unierechtelijke beginselen van transparantie en gelijke behandeling zijn opgenomen, van toepassing heeft verklaard op zuiver interne situaties. Hierdoor zullen nationale ontwikkelingen binnen het verdelingsrecht aan belang inboeten in gevallen zowel binnen als buiten Unierechtelijke context. Voor subsidies lijkt die dreiging tot dusver nog niet groot, maar voor de overige schaarse rechten zullen rechtsontwikkelingen moeten worden afgewacht.

Afbeelding: Flickr