Het huidige politieke klimaat wordt gekenmerkt door een almaar punitiever en repressiever wordend strafrechtelijk optreden, waarbij de roep (vanuit de samenleving) om steeds langere gevangenisstraffen centraal staat. Het debat over steeds langere gevangenisstraffen lijkt echter de kwintessens te ondermijnen, nu de vraag naar de zin van straffen naar de achtergrond is geraakt.

In deze scriptie van Michelle Coster is derhalve onderzocht of het verhogen van de wettelijke strafmaxima opportuun is gelet op de theorieën over de zin van straffen. Daarbij is meer en in het bijzonder aandacht besteed aan de strafmaxima vanaf de totstandkoming van het huidige Wetboek van Strafrecht in het geval van moord en doodslag.

Ten aanzien van de generale preventie wordt geconcludeerd dat een strafverhoging niet zinvol is vanwege de aard van delicten als moord en doodslag. De bevindingen inzake vergelding en speciale preventie zijn met name relevant, nu de strafmaatverhogingen voornamelijk lijken te zijn ingegeven door de groeiende behoefte aan vergelding. Voor vergelding geldt echter dat deze proportioneel dient te zijn naar mate van schuld. Bovendien kan een strafmaatverhoging op gespannen voet komen te staan met speciale preventie. Gebleken is immers dat een langdurige detentie niet bijdraagt aan de resocialisatie van de dader, maar deze frustreert. Terwijl een gedegen resocialisatie bij uitstek de manier is om een succesvolle terugkeer in de maatschappij te verwezenlijken. Voornoemde bevindingen trachten een solide bijdrage te leveren aan het huidige politieke debat omtrent de eventuele verhoging van de wettelijke strafmaxima.