Op basis van de AWR kent de Belastingdienst ruime wettelijke bevoegdheden voor het vergaren van big data, echter bestaan er geen nadere wettelijke grondslagen voor de analyse en het gebruik van deze data. Uit de praktijk blijkt de Belastingdienst de wettelijke bepalingen rondom het vergaren van big data tevens te gebruiken om beleid te formuleren voor big data-analyses en -toepassingen, waaronder datamining, profiling en nudging. In deze scriptie van Maarten Hoyng staat de vraag centraal of bij het gebruik van big data door de Belastingdienst het recht op privacy van artikel 8 EVRM wordt geschonden.
De Belastingdienst maakt bij haar big data-toepassingen gebruik van privacygevoelige informatie die afkomstig is uit een veelvoud van bronnen waardoor het voor de fiscus mogelijk is om een volledig risicoprofiel te schetsen van de belastingplichtige. De fiscus is niet transparant jegens haar burgers over deze toepassingen, waardoor de belastingplichtige niet op de hoogte is met welke bedrijven en/of personen deze gegevens gedeeld worden dan wel voor hoe lang de fiscus deze gegevens archiveert, dit terwijl de impact op de privacy van de belastingplichtige groot kan zijn. Wat maakt dat bij het gebruik van big data door de fiscus op grond van de bevoegdheden van de AWR sprake is van een ernstige inmenging op het recht op privacy. Deze inmenging is slechts toegestaan in geval deze zowel voorzien is bij wet, een legitiem doel nastreeft alsook noodzakelijk wordt geacht in een democratische samenleving. Aan deze drie-stappentoets wordt volgens de heer Hoyng niet voldaan, waardoor hij het gebruik van big data door de Belastingdienst strijdig acht met artikel 8 EVRM.